Sir Isaac NEWTON
(1643, Woolthorpe - 1727, Londra)

Cambridge'de matematik profesörü; 1687'de "Philosophiae Naturalis Principia Mathematica" yı yazdı ve bu eserle modern fiziğin yasalarını ortaya koydu. Bunu, Gravitasyon Yasası’nın keşfi ve gök cisimlerinin hareket yasaları izledi.

SAnders CELSIUS
(1701, Uppsala - 1744, Uppsala)

Uppsala'da astronomi profesörü; Meridyen ölçümleri amacıyla Lappland araştırmasını yaptı. Hjörter ile birlikte manyetik süreksizlikler ile polar ışıklarının ilişkisini keşfetti ve Seekälberstein'da deniz suyu seviyesinin düşüşünü kanıtladı. O, jeofizikçi olmayanlara da kendini 100'lü termometreyi keşfederek tanıttı.

Alexander von HUMBOLT
(1769, Berlin - 1859, Berlin)

Doğabilimcisi; 1799-1804 yılları arasında Güney ve Kuzey Amerika'ya yaptığı bilimsel araştırma gezileri ve sonuçları (1831-1843) ile tanındı. Güney Amerika'da yaptığı mutlak yer manyetik alanı ölçümlerinden ekvatordan kutuplara doğru yer manyetik alanı şiddetinin arttığını ve bir inklinasyon iğnesinin salınım zamanının azaldığını çıkardı. Humbolt, jeofizikten kaynaklanan fiziksel coğrafyanın nedenlerini ortaya koydu. Çok sayıda oşinografik araştırmaya katıldı.

William GILBERT
(1544, Colchester - 1603, Londra)

Kraliçe I. Elizabeth'in özel doktoru; 1600 yılında "De magnete, magnetisque corporibus, et de magno magnete tellure; Physiologia noua"yı yazdı ve yer manyetizmasının yerin içinden kaynaklandığını gösterdi.

Pierre Simon LAPLACE
(1749, Beaumonten-Auge - 1827, Paris)

Fakir bir çiftçi çocuğu olarak dünyaya geldi. D'Alembert tarafından korundu ve 1799'da Napolyon tarafından içişleri bakanlığına getirildi. Fizik, matematik ve astronomi alanında çalışmalar yaptı. 1799-1825'de 5 ciltlik "Traité de méchanique céleste" yi yazdı. Bununla Newton yasasının temellerini oluşturdu ve birçok jeofizik problemle uğraştı. Bunlardan biri gel-git olaylarıdır. 1814'de "Essai philosophique sur les probabilités" i yazdı.

Emil WIECHERT
(1861, Tilsit - 1928, Göttingen)

1898'de dünyadaki ilk Jeofizik Profesörü oldu ve ilk Jeofizik Enstitüsünü kurdu. Çalışma alanı sismoloji, Meteoroloji, Havaelektriği ve yermanyetizmasıydı. 1903'te "Theorie der automatischen Seismographen" isimli kitabını yazdı ve "Deprem Dalgaları" isimli yayın sirkülerini başlattı. 1910'da yeriçinde deprem dalgalarının hızlarını belirleyen Wiechert-Herglotz yöntemini buldu.

Edmond HALLEY 
(1656, Haggerston - 1742, Greenwich)

Oxford'ta geometri profesörü; Astronomi, fizik ve jeofizik alanında çok sayıda çalışma yaptı. Bunlara ek olarak deklinasyon ölçümleri için güney Atlantik'te 'Paramour' ile yaptığı araştırma gezisi sonucu dünyadaki ilk manyetik harita ortaya çıkmıştır.

Pierre BOUGUER 
(1698, Le Croisic Bretagne - 1758, Paris) 

İlgi alanı, jeodezi ve astronomiydi. 1735-1742'de Peru'da derece ölçümlerine katıldı. 1749' da "Théorie de la figure de la terre" yi yazdı. Böylelikle ölçülen yerçekimi verilerinin düzeltme formüllerini hesapladı. Ayrıca fotometrinin nedenlerini ve gökkuşağı teorisini ortaya koydu. Bunların yanı sıra meteoroloji enstrümanlarının iyileştirilmesi için çalışmalar yaptı.

Alexis Claude CLAIRAUT 
(1713, Paris - 1765, Paris)

18 yaşında Fransız Akademisi üyesi olan harika çocuk olarak tarihe geçti. Maupertuis' Lappland keşfine katıldı ve 1743'te "Figure de la terre" yi yazdı, denge koşullarını ortaya koydu. 1752'de "Theorie de la lune" yı yazdı. Bunların yanısıra matematik üzerine çalışmalar yaptı.

Carl Friedrich GAUSS
(1777, Brauschweig - 1855, Göttingen)            

Matematik, jeodezi ve astronomi alanlarında çalıştı. 1807 yılında yıldız gözlemevi direktörlüğü yapmaya başladı. 1831'den sonra Wilhelm Weber ile mutlak yer manyetik alanı ölçümleri yaptı ve önceden belirlenen zamanlarda tüm dünyada manyetik ölçümler yapan Göttingen Manyetik Merkezini kurdu. Bunlar Gauß'un yer manyetik alanına ilişkin iç ve dış kaynaklar olarak potansiyel teori ayrımını yapmasına neden oldu. Bu çalışmalarda Gauß ve Weber elektrik telgrafını keşfettiler.

Matthew Fontaine MAURY 
(1806, Spotsylvania - 1873, Lexington)

Washington Deniz Müzesi Yöneticiliği yaptı. Gemilerdeki günlüklerden yola çıkarak optimal rotalar belirlemeye yardımcı olabilecek rüzgar haritaları hazırladı. Bunlar aynı zamanda gemilerin yollarının kısalmasına neden oldu. 1855'te "The Physical Geography of the Sea" kitabını yazdı. Kitap yaygın olarak kabul görüp kullanılmadı ancak birçok yayınevi tarafından basıldı. O, denize ilişkin meteoroloji ve oşinografiyi bilimsel açıdan ele alınmasına neden olmuştur.

William THOMSON (Lord KELVIN)
(1824, Belfast - 1907, Netherhall)

Teorik fizik profesörü; 1879'da Peter Guthrie ile "Tretise on Natural Philosophy"i ve 1912'de "Principles of Mechanics and Dynamics"i yazdı. Kelvin'in yazılarında birçok jeofizik çalışma yeralır ki, bunlardan en bilineni yerkürenin yaşı ile ilgili seküler soğuma ile ilgili olanıdır ve bu konuda 20 ila 400 milyon yıl gibi bir zaman dilimi öngörmüştür, ancak o dönemde radyoaktif kayaçların neden olduğu ısınma henüz bilinmiyordu.

John MILNE 
(1850, Liverpool - 1913, Shide)

1875'te Imperial College'da jeoloji ve maden işletme profesörü oldu ve bir japon kadın ile evlendi. Depremlerle ilgilenmeye başladı ve bir sismograf yaptı. Japonya Sismoloji Kurumunu kurdu ve ilk varış zamanlarını okudu. 1895'te eşi ile İngiltere'ye geri döndü ve "International Seismological Summary"nin öncüleri olan yayın sirkülerlerini başlattı.

Osmond FISHER
(1817, Osmington - 1914, Huntingdon)

Cambridge Harlton'da rektörlük ve Geological Society'da üyelik yaptı. 1881'de birçok kere basılan "Physics of the Earth's Crust"ı yazdı. Osmond, akıcı bir malzeme ile akan hücrelerin olması gerektiğine inanıyordu. Bu olayı konveksiyon akımları ("convection currents") olarak isimlendirdi ve bu konudaki düşünce ve tasarımlar Levha Tektoniği kavramına uyuyordu.

Kristian BIRKELAND 
(1867, Oslo - 1917, Tokyo)

Oslo Üniversitesi Fizik Profesörü olarak çalıştı. "Norwegian Aurora polaris expedition'unu (1902-1903) yönetti ve sonuçlarını yayınladı. Manyetize edilmiş bir terella ile yaptığı deneyler kutup ışıklarını ve Elektrojetlerin manyetik alanlarını hesapladı.

Roland EÖTVÖS
(1848, Budapeşte - 1919, Budapeşte)

Budapeşte'de fizik profesörü olarak çalıştı. Macaristan Bilimler Akademisi Üyeliği ve 1894-1895 yılları arasında kültür bakanlığı yaptı. Kütle ve ivme hesapları için yaptığı öncel çalışmaları çok hassas bir burulma terazisi yapmasına yol açtı. Daha sonraları bu terazi büyük bir başarıyla jeofizik prospeksiyon amaçlı kullanıldı.

Alfred WEGENER
(1880, Berlin - 1930, Grönland)

Aslında bir meteorologdu ve Lindenberg, Marburg, Hamburg ve Graz'da çalışmalar yaptı. Doğa bilimlerine olan ilgisi ve sporcu yanı onu Kutup araştırmalarına sürükledi. Ancak onun en önemli buluşu "Kıta kayma teorisi" oldu. Teorisini temellendirdiği ve esaslarını anlattığı kitabı "Kıtaların ve Okyanuslarun Oluşumu" dört baskı yaptı.

Ludger MINTROP
(1880, Essen - 1956, Heidelberg)

1910'da Göttingen Üniversitesinde Emil Wiechert'in yanında doktora yaptı. 4 tonluk bir küreyi sismik kaynak olarak ("Mintropkugel") kullandı. Arazi sismografını geliştirdi. Böylelikle 1. Dünya Savaşı esnasında mayın atıcıların yerlerini saptamayı başardı. 1921'de "Seismos"u kurdu. Bunu izleyen zamanlarda dünyanın çok değişik yerlerinde kırılma sismiği yöntemi ile petrol içeren yapıların aranması için çalışmalar yaptı.

Beno GUTENBERG 
(1889, Darmstadt - 1960, Pasadena)

1911'de Emil Wiechert'in yanında doktora yaptı. 1913'te 2900 kilometre derinlikte iç çekirdeğin varlığını keşfetti. Strazburg'da bulunan Uluslararası Sismoloji Birliğinde bilimsel araştırmacı olarak çalışmaya başladı. 1926'da Frankfurt'ta profesör oldu. 1930'da Amerika Birleşik Devletlerine yerleşmek zorunda kaldı ve Caltech'de Jeofizik Profesörü oldu. 1947-1957 yılları arasında Sismoloji Lab. direktörlüğü yaptı. Burada yer mantosunun üst bölümünde bulunan düşük hızlı bir katman keşfetti ve astenosfer ismini verdi.

Edward Victor APPLETON
(1892, Bradford - 1965, Edinburg)

Londra, Cambridge ve Edinburg'da Deneysel Fizik Profesörü olarak çalıştı. 1924'te İyonosferi deneysel olarak kanıtlamayı başardı. Ana çalışma konuları, radyo fiziği, radyo-telgraf ve iyonosferdeki olaylardı. Bugün tüm dünyada bilinen iyonosfer katmanları onun tarafından isimlendirilmiştir: D, E, F1, F2 katmanları. 1947'de Nobel Fizik Ödülünü aldı.

Sydney CHAPMAN
(1888, Lancashire - 1970, Boulder)

1953-1959 yılları arasında Uluslararası Jeofizik Yılı Özel Komitesi Başkanlığını yaptı. 1957-1958 yılları arasında dünyada sadece bilimciler tarafından değil aynı zamanda devlet ve halk tarafından en tanınan jeofizikçi oldu, çünkü o matematik, fizik, jeofizik, astronomi, kinetik gaz teorisi, ayın jeofizik etkileri ve yukarı atmosfer jeofiziği konusunda çok başarılı çalışmalar yaptı ve V. C. A Ferraro ile birlikte "Manyetik Fırtınaları" teorisini geliştirdi ki, bu olay daha sonraki yıllarda sadece roketler, uydular ve uzay sondaları aracılığıyla alınan ölçümler ile ortaya çıktı.

Sir Harold JEFFREYS
(1891, Faitfield Durham - 1989, Cambridge)

Astronomi profesörü olarak çalıştı. Hayatının onlarca yılı yerin fiziksel olarak incelenmesi ile ilgili çalışmalarla geçti ve çalışmalarını 1924, 1929, 1952, 1962'de baskısı yapılan kitaplarında topladı. Wegener teorisi ve modern levha tektoniği kuramının yolunu açtı.

Conrad SCHLUMBERGER
(1878, Guebwiller - 1936, Stockholm) 

1907-1923'de Paris'te École des Mines'ta Fizik Profesörü olarak çalıştı. Kendisini arama jeofiziği konusunda çalışmalara vermek amacıyla buradan ayrıldı. Hemen 1914' te Sırbistan'da bir pirit yatağı üzerinde doğal gerilim ölçümleri yaptı ve çok başarılı sonuçlar elde etti. 5 Eylül 1927'de ilk elektrik kuyu logu ölçüsü almayı başardı. Pechelbronn petrol şirketi direktörlüğü yaptı ve ölçüm cihazlarının iyileştirilmesi için çalışmalarda bulundu. Bunların yanı sıra kuyu logları ve sondajları üzerine çalışmalar yaptı.

Adrija MOHOROVICIC 
(1857, Volosko - 1936, Zagreb)

Metoroloji ile ilgilendikten sonra sismolojik çalışmalara yönelen Mohorovicic, Pkuplje (Kupa Valley) depremini inceleyerek yer kabuğunun altındaki mantodan farklı bir hıza yapısına sahip olduğunu ve arada bir sınırın bulunduğunu açıklamıştı. Bilim adamları yaptıkları çalışmalarla böyle bir sınırı olduğunu destekleyen sonuçlar buldular ve bu sınıra Mohorovicic Süreksizliği (kısaca Moho'da denir) adı verildi.

Inge LEHMANN
(1888, Kopenhag - 1993, Kopenhag)

1928-1953 yılları arasında Danimarka Jeodetik Enstitüsü Sismoloji Bölümünün direktörlüğünü yaptı ve 1936 yılında 5000 km derinlikteki katı iç çekirdeği keşfetti.

Harry Oscar WOOD 
(1879, Maine - 1958, Pasadena)

1906 San Fransisco Depremi üzerine önemli çalışmalar yaptı. Pasadena'daki Carnegie Ens., Sismoloji Lab. açılmasında öncülük etti (1927; Laboratuvar 1936 Californiya Tek. Ens. taşındı). J. Anderson ile günümüzde sismolojik çalışmalarda bir standart kabul edilen Wood-Andersoon sismometresini yaptılar.

John August ANDERSON
(1876, Minnesota - 1959, California)

Harry Hammond HESS
(1906, New York - 1969, Massachusetts)

2. Dünya Savaşı sırasında, gemilerdeki echo-sounding (derinlik belirlemede kullanılan radar) ölçümlerinden okyanus ortalarındaki büyük dağ sıralarını keşfetti. Yaptığı çalışmalarla okyanusların orta kısımlarından her iki yana açıldığını (bu teori daha sonra Deniz Tabanının Yayılması olarak adlandırıldı) ortaya koydu. Çalışmaları ölümünden sonra (1962) "History of Ocean Basins" adlı kitapta toplandı. 

James Alfred VAN ALLEN
(1914, Iowa - 2006, Iowa)

Manyetosfer üzerine çalışmalar yaptı. Uluslararası Jeofizik Yılı (Int. Geophysical Year, 1957-1958) ile ilişkili olarak uzaya gönderilen bilimsel uydulardan önemli bilgiler topladı. 1958'de elde edilen verilerle, dünyayı çevreleyen ve bizi uzaydan gelen radyasyona karşı koruyan kuşaklar olduğunu (Van Allen Işınım Kuşakları) keşfetti. Bu kuşakların kutuplarda bulunmaması nedeniyle, dünyaya gelen radyasyon ışınları kutuplara yönelir. Radyasyonun atmosfere girmesiyle Aurora adı verilen gökyüzü aydınlanması oluşur.

Charles-A. de COULOMB

Christian DOPPLER

Michael FARADAY

Galileo GALILEI

Heinrich HERTZ

Simeon D. POISSON

James Clerk MAXWELL

James WATT

Gustav R. KIRCHHOFF

J.-B. Joseph FOURIER

Albert EINSTEIN